ا
امروز میکرو‌دراماها (روایت‌های چندثانیه‌ای یا چنددقیقه‌ای در بستر موبایل و شبکه‌های اجتماعی) به یکی از فراگیرترین اشکال مصرف تصویری تبدیل شده‌اند. آن‌چه این پدیده را متمایز می‌کند، نه موضوع یا ستاره یا سبک، بلکه لحن است: مخاطب آن‌ها را با برچسب‌هایی چون طنز، تراژیک، خطابه‌ای یا احساسی تشخیص می‌دهد. این الگو نشان می‌دهد که در عصر میکرو‌دراما، لحن معیار اصلی بازشناسی اثر شده و بر سایر معیارهای سنتی تقدم یافته است.
از این نظر، میکرو‌دراماها نقشی مشابه سینمای بالیوود و هالیوود ایفا می‌کنند: آن‌ها هم تولیدی عظیم و سیری‌ناپذیر دارند (هرچند بی‌نام و بی‌شمار)، و هم شبکه‌ای جهانی از مصرف ایجاد کرده‌اند. با این تفاوت که اگر اینستاگرام و یوتیوب بر تولید کاربرمحور بنا بودند، در میکرو‌دراماها کاربر سفارش‌دهنده‌ی تولید است و سیستم هوش مصنوعی یا پلتفرم، محتوای لحنی مورد نیاز او را می‌سازد. این جابه‌جایی از «تولید توسط کاربر» به «تولید برای کاربر» نقطه‌ی عطفی در تاریخ مصرف تصویری است و جایگاه لحن را به‌عنوان شاخص اصلی دسته‌بندی تثبیت می‌کند.
Microdramas and the Primacy of Tone
Today, microdramas—short narrative clips ranging from a few seconds to a few minutes, designed primarily for mobile and social media—have become one of the most pervasive forms of audiovisual consumption. What distinguishes them is not subject matter, stars, or style, but rather tone: audiences recognize them through labels such as comic, tragic, rhetorical, or emotional. In this sense, microdramas demonstrate that in contemporary media culture, tone has become the primary criterion of classification, surpassing traditional markers.
Microdramas thus perform a role similar to Bollywood or Hollywood: they generate a vast and seemingly inexhaustible flow of productions (though anonymous and uncountable) and create a global network of circulation. Yet, there is a key difference: while platforms like Instagram and YouTube were built on user-generated content, microdramas are increasingly driven by user-requested production, with AI systems or platforms generating the tonal content demanded by audiences. This shift from “produced by users” to “produced for users” marks a turning point in media history, consolidating tone as the central organizing principle of this new audiovisual form.